ايشان در مسجد شجره احرام بستند، سپس آن بزرگوار هستى دوحوله پوشيدند و يکى را بر کمر بستند و دومى رابر دوش مبارکشان کشيدند و به تبع نبى اکرم(ص)تمامى حاضرين به همان نحو خود را هم شکل نبى اکرم(ص) نمودند و تمامى مسلمين در بارز ترين صحنه اتفاق و اتحاد در عين تفاوتشان در رنگ و نژاد و زبان و قوميت و البته فارق از تمامى اينها بلکه در رنگ توحيدى که همان صبغه الهى است ساکنان عرش الهى و تمامى حاضرين را متوجه اين توفيق الهى که نسيب شان شده بود نمودند،" سيد البهى(ص) "تلبيه خواندند و پاسخى که از مسلمين شنيدند مکه را تجلى گاه وحدت مابين تمامى مسلمين فارق از تمامى تفاوت هايشان نمود. طنين لااله ال الله و الله اکبر و محمد رسول الله(ص)فرشيان را با عرشيا ن هم آواز نمود بطوريکه خداوند مى فرمايد"إِنَّ اللَّهَ وَ مَلَئكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلىَ النَّبىِ‏ يَأَيهُّا الَّذِينَ ءَامَنُواْ صَلُّواْ عَلَيْهِ وَ سَلِّمُواْ تَسْلِيمًا"پس عرشيان ذکرشان درود و رحمت بر رسول خدا و ال اوست ودر حجه الوداع ساکنان زمين خاکى با ايشان همنوا گشتند و صحنه اى بى بديل خلق شد که تا ابد در تاريخ خواهد درخشيد.